De binnentuin van het Martini Ziekenhuis is een groene oase, waar patiënten, bezoekers en medewerkers op uitkijken. Alleen is de binnentuin niet of nauwelijks toegankelijk. Ook mist er een plek waar men even ‘uit’ het ziekenhuis kan zijn, een informele ruimte voor rust, ontspanning, ontmoeting en waar bijeenkomsten/concerten gehouden kan houden.
Door een gebouw toe te voegen aan het middengebied ontstaat er een ruimte die een relatie aangaat met de tuin en met het gehele ziekenhuis. Vanuit elke ruimte rondom de binnentuin is zicht op het gebouw. Het brengt levendigheid in de tuin door de toevoeging van programma en omdat het gebied toegankelijk wordt voor publiek. Door het gebouw een vorm te geven dat wanden en daken in elkaar overlopen is het gebouw te lezen als één uitnodigend gebaar in het binnengebied dat door de vorm een tegenhanger is van het ziekenhuis. Een beschermende omhulling van een ruimte dat zich richt op de binnentuin en niet op het ziekenhuis. Een sculpturale vorm, een ICOON in de groene oase.